ฉันบิดกุญแจ ดับเครื่อง และก้าวลงจากรถด้วยความรู้สึกไม่ค่อยมั่นใจ นอกจากกระเป๋าถือแบบผู้หญิงใบใหญ่ ในมือยังมีเศษกระดาษแผ่นเล็กและกระเป๋าใส่พวงกุญแจขนาดย่อมที่ให้ความรู้สึกไม่คุ้นเคยอย่างยิ่ง โดยเฉพาะในเวลาแบบนี้
ทันทีที่ฝีเท้าหยุดลง เสียงสุนัขเห่าขรมมาจากในรั้วบ้าน เจ้าตัวยุ่งวิ่งรี่เข้ามาหาท่าทางดีอกดีใจแทบจะมุดรั้วออกมาเสียให้ได้ ระหว่างที่ไขแม่กุญแจอันใหญ่ฉันจึงต้องส่งเสียงปรามไปด้วย
“ลีโอ ลีโอ ไม่ต้องเห่า จำกันไม่ได้หรือไง”
ทันทีที่ประตูเปิด ฉันหอบข้าวของพะรุงพะรังวิ่งตัวปลิวหลบลีโอที่พยายามกระโจนทักทายก่อนจะไขกุญแจดอกเล็กเข้าไปในตัวบ้านได้อย่างหวุดหวิด เมื่อแน่ใจว่าปลอดภัยจึงหันมาปิดประตูกระจกตามหลัง เห็นเจ้าหมาน้อยนั่งทำตาปะหลับปะเหลือกอยู่หน้าบ้านแสดงอาการผิดหวังที่กระทำการไม่สำเร็จ
“เอาน่า ไม่ต้องทำหน้าเซ็ง เดี๋ยวเอาข้าวให้กิน” ฉันปลอบ ถึงรู้ว่ามันไม่ได้ยินก็ตาม
ทาวน์โฮมสามชั้นแบบสมัยใหม่ตกแต่งอย่างธรรมดา ชั้นล่างมีเพียงห้องรับประทานอาหารขนาดเล็กที่ผนังด้านหลังทำเป็นชั้นหนังสือ และห้องรับแขกที่มีโซฟาหนึ่งตัว กับห้องครัวที่มีแต่ไม่โครเวฟเครื่องเดียวตั้งโดดเดี่ยวอยู่บนเคาน์เตอร์หินอ่อนสีดำ ทั้งหมดเป็นภาพเดิมๆ ที่ฉันเคยชินและคุ้นตา แต่ไม่เคยมีครั้งไหนเลยที่รู้สึกว่าบ้านหลังเล็กช่างมีรายละเอียดปลีกย่อยมากมายขนาดนี้
แน่นอน เป็นไปได้อย่างที่สุด ...การอยู่คนเดียวในบ้านคนอื่นทำให้ฉันประหม่า
ฉันวางข้าวของทั้งหมดลงบนโต๊ะกระจกใส หย่อนตัวลงบนโซฟา ปลายนิ้วหยิบกระดาษใบเล็กที่พิมพ์จากต้นฉบับอีเมลเมื่อ
เช้าคลี่ออกอ่านซ้ำอีกครั้ง
From: api@bkklaw.co.th
To: chapter365@gmail.com
Date: Today
Subject: Need your help!
สวัสดีคนเก่ง
ขอโทษที่ต้องรบกวนคุณทางไกล คิดว่าคงลืมบอกคุณไปว่าเดือนนี้ผมลาพักร้อนสองอาทิตย์ : - )
ระหว่างนี้ผมเป็นห่วงลีโอ กลัวจะอดตาย เลยฝากกุญแจบ้านไว้ที่หน้าเคาน์เตอร์
ถ้าคุณพอมีเวลา ช่วยแวะเอาข้าวไปให้ลีโอหน่อยนะ
(อ้อ แล้วอย่าลืมว่า นอกจากลีโอแล้ว หลังบ้านผมยังมีแมวแม่ลูกอ่อนหลงมาอีกสี่ตัว อาหารแมวอยู่ที่เดียวกับอาหารหมา)
หวังว่าคุณจะจัดการทั้งหมดให้เรียบร้อย
ขอบคุณมาก แล้วผมจะเที่ยวเผื่อคุณ : - D
... ใจร้ายอย่างเหลือเชื่อ...
ฉันพับกระดาษทั้งใบทบเป็นหลายชั้นเก็บใส่กระเป๋าด้วยอารมณ์ที่บอกไม่ถูก
ภาชนะบรรจุอาหารสัตว์แบบสำเร็จรูปตั้งอยู่ไม่ไกล เพียงขยับตัวไม่กี่ก้าวก็สามารถเอื้อมเปิดฝาพลาสติกสีเทาออกด้วยความรู้สึกสงสัยและแปลกใจนิดหน่อย ไม่อยากเชื่อว่า ผู้ชายตัวคนเดียวที่ดูยุ่งตลอดเวลาจะสามารถดูแลชีวิตน้อยๆ ทั้งห้าให้อยู่ในบ้านได้อย่างปกติสุข
และเมื่อเปิดฝาขึ้น ฉันก็ต้องพบกับความแปลกใจอีกครั้ง
ในกล่องมีกระดาษใบเล็ก จ่าหน้าด้วยลายมือคุ้นเคย ระบุข้อความถึงฉัน วินาทีนั้นจึงรีบแกะออกอ่านด้วยความงุนงง
“สวัสดี
ผมรู้อยู่แล้วว่าคุณต้องมา
เพื่อตอบแทนความใจดีของคุณ (ที่มีให้กับลีโอและแมวอีกสี่ตัวที่ผมยังไม่ได้ตั้งชื่อ) ผมเลยหาปัญหากฎหมายมาให้คุณฝึกสมองเล่นๆ หนึ่งข้อ ลองทำดูนะ”
ฉันมึนงงไปหลายนาทีกับสิ่งที่เขาทิ้งไว้ ...กระดาษหนึ่งแผ่นในกล่องใส่อาหารสัตว์ กับคำถามกฎหมายที่ฟังดูคล้ายปัญหาเชาว์อีกหนึ่งข้อ...
“เรื่องมีอยู่ว่า... นายสมหวังจ้างนายสมควรเลี้ยงวัว ระหว่างที่เลี้ยงอยู่นายสมควรแอบรีดนมวัวไปขายเอาเงินมาเก็บไว้เอง อยากรู้ว่านายสมควรมีความผิดตามกฎหมายประการใดหรือไม่”
แล้วแบบนี้ฉันควรทำยังไง???
สิ่งแรกที่นึกออกคือจัดการเอาอาหารให้ลีโอและแมวทั้งสี่ตัวให้เรียบร้อย จากนั้นจึงกลับมานั่งขบคิดเพียงคนเดียวที่โซฟาตัวเดิม
เขาลาพักร้อน...
สิ่งที่ฉันคิดออกมีอยู่แค่นี้
เขาลาพักร้อน โดยไม่บอกล่วงหน้า แถมยังมีหน้าส่งอีเมลสั่งให้ฉันขับรถเอาข้าวมาให้หมาให้แมว...
วินาทีนั้นฉันเผลอตบโต๊ะข้างตัวเสียงดังจนตัวเองยังสะดุ้ง!
ไม่ใช่สิ... สิ่งที่ต้องคิดตอนนี้คือเรื่องนายสมควรเลี้ยงวัวต่างหาก... สมองสั่งการให้รีบเตือนตัวเอง
เอาละ ใช่... นายสมควรเลี้ยงวัว... นายสมควรเลี้ยงวัว... ถูกแล้ว นายนั่นแหละที่สมควรเลี้ยงวัว! ไหนๆ ก็ก่อความเดือดร้อนให้คนอื่นขนาดนี้ นอกจากทั้งหมาทั้งแมว นายยังน่าจะเลี้ยงวัวอีกสักตัวให้มันรู้แล้วรู้รอดกันไปเลย!!
เมื่อรู้สึกตัวว่าเริ่มจะฟุ้งซ่านไปใหญ่ ฉันจึงหยิบกระดาษใบเล็กขึ้นมาอ่านทวนซ้ำอีกครั้ง ท้ายกระดาษมีข้อความว่า
“ถ้าคุณหงุดหงิดจนคิดไม่ได้ คำเฉลยอยู่ใต้กระป๋องน้ำอัดลมในตู้เย็น”
ฉันตรงดิ่งไปยังที่หมายทันที กระดาษใบเล็กที่ดึงออกมาจากใต้กระป๋องน้ำอัดลม มีใจความว่า
“คำเฉลย
วัวเป็นทรัพย์ น้ำนมวัวถือเป็นดอกผลธรรมดาของทรัพย์ ตามประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์มาตรา 137 ประกอบมาตรา 148 การที่นายสมหวังจ้างนายสมควรเลี้ยงวัว กรรมสิทธิและการครอบครองในทรัพย์รวมถึงดอกผลของทรัพย์ยังเป็นของนายสมหวัง เมื่อนายสมควรแอบรีดนมวัวไปขายและเอาเงินเก็บไว้เอง เป็นการเอาทรัพย์ของผู้อื่นไปโดยทุจริต
นายสมควรจึงมีความผิดฐานลักทรัพย์ ตามประมวลกฎหมายอาญามาตรา 334”
ปัดโธ่เอ๋ย... ง่ายๆ แบบนี้ใครก็คิดได้... ฉันแอบยิ้มกับตัวเอง
ลีโอเจ้าหมาน้อยนอนกระดิกหางสบายใจอยู่หน้าประตูบ้าน ส่วนหลังบ้านแม่แมวและลูกทั้งสี่ตัวกำลังขบเคี้ยวอาหารเม็ดในจานเดียวกันอย่างเอร็ดอร่อย
ในใจกำลังนึกอยู่ว่าจะกลับไปเขียนอีเมลตอบเขาว่าอย่างไรดี
…
…
แน่นอน คนใจร้ายแบบนี้ เขียนดีๆ ไม่ได้...
อย่างน้อยต้องตอบไปให้เจ็บใจเล่นเสียหน่อยว่า...
เรื่องชวนปวดหัวกะสัตว์สามสี่ตัวแค่นี้ จัดการได้สบายมาก!
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น